How I met your mother

περιμένοντας το τέλος της 4ης σαιζόν…

To Ηοw I met your mother είναι ένα sit-com με όλα τα χαρακτηριστικά των sit-coms. But better.

Κρατάει κι αυτό 21 λεπτά, έχει μηδενικά εξωτερικά γυρίσματα και για πρωταγωνιστές, γνωστές κωμικές φάτσες. Βetter γιατί ένας από αυτούς είναι ο Jason Segel.

Αν κάποιος θέλει να το περιγράψει, εύκολα θα πει «είναι σαν το Friends». But better, θα συμπληρώσω πάλι εγώ.

Γιατί; Γιατί δεν έχει κανένα χαρακτήρα ηλίθιο που βγάζει γέλιο μόνο από τη βλακεία του (βλ. Joey, που έγινε και ολόκληρη σειρά). Γιατί επίσης δεν έχει κανένα χαρακτήρα περίεργο, που σε κάνει να γελάς με το μυστήριο που κρύβει άκομψα (βλ. Phoebe). Γιατί δεν έχει σκηνικά που σε κάνουν να αισθάνεσαι άβολα με τη ντροπή που αισθάνεται ο πρωταγωνιστής, έχοντας π.χ. σκαλώσει σε ένα δερμάτινο παντελόνι πασαλειμμένος με ταλκ, στην τουαλέτα μιας επίδοξης γκόμενας (βλ. Ross). Γιατί τέλος, but not least, οι ηθοποιοί είναι γεννημένοι από το 1974 ως το 1982 και I couldn’t relate more!

Kάτι που για μένα το κάνει ακόμα πιο lovable, είναι ότι έχει αφηγητή. Ο αφηγητής αυτός δίνει συμβουλές-αποστάγματα σοφίας σε θέματα σχέσεων. Πολύ πιο σοφά από την Carrie Bradshaw.

Όπως λέει και το tagline, πρόκειται για ένα love story in reverse. Ξέρουμε ότι θα έχει αίσιο τέλος. Ξέρουμε ότι τελικά ο Ted θα γνωρίσει τον έρωτα και θα κάνει μαζί της 2 παιδιά. Αυτά στα οποία λέει στο πρώτο επεισόδιο ότι θα τους πει την ιστορία του πώς γνώρισε τη μαμά τους. Μια ιστορία που έχει κρατήσει ήδη 4 κύκλους, μιας και ακόμα δεν την έχει γνωρίσει. Έχει όμως διηγηθεί όλα αυτά τα γεγονότα που τον οδήγησαν σε αυτήν και τον ετοίμασαν κατάλληλα ώστε να την εκτιμήσει όταν την δει.

Το How I met your mother είναι μια σειρά με γέλιο, προβληματισμούς για τις σχέσεις των δύο φύλων και πρωταγωνιστές σχεδόν στην ηλικία μου, με τις ανησυχίες μου και τα άγχη μου. Είναι λογικό λοιπόν να με τραβήξει αυτομάτως.

Και να με κρατήσει όσο πάει.